De rugzak

Ineens zit ie daar. De rugzak.

Ik voel hem gewoon bijna letterlijk zitten op mijn rug. Wat me opvalt is dat hij niet zwaar is, zoals ik eigenlijk wel had verwacht. Hij is licht, een mooi tussenmaatje die met gemak op mijn rug past.

Toch zit er al behoorlijk wat in, zoals een scheiding, al vanaf de geboorte van de jongste als alleenstaande moeder mijn twee jongens in co-ouderschap opvoeden, de zoektocht naar een nieuwe manier van met elkaar omgaan met de vader van mijn kinderen, vervolgens nog twee verbroken relaties, verlies van dierbare vriendschappen, tegen een burn-out aangezeten, verlies van mijn baan door reorganisatie op het werk.

Van zwaar naar licht

Het zit allemaal in die rugzak en het heeft ook zeker heel zwaar gevoeld. Het heeft me enorm uitgedaagd om elke keer opnieuw de emoties toe te laten en me er tegelijkertijd niet door uit het veld te laten slaan. Mijn eigen positieve ik niet te verliezen. Elke keer opnieuw mijn kracht weer terug te vinden. Om vervolgens te merken dat ik me weer een stukje sterker voel dan daarvoor. Dat mijn zelfvertrouwen weer stukje bij beetje terug opgebouwd wordt. Waardoor mijn kracht nog meer kan groeien.

Zo sterk zelfs, dat de rugzak nu dus niet meer zwaar voelt, maar licht.

Vol met ervaringen die me verder gaan helpen op de rest van mijn weg. De weg waarvan ik heel sterk voel dat er nog veel meer in de rugzak bij gaat komen, fijn en minder fijn, én dat het allemaal gaat passen.

Ik voel dat ik nu op het punt kom dat ik mijn rugzak kan gaan gebruiken om anderen te helpen, dat ik kan gaan delen vanuit mijn rugzak. Dat ze van heel veel waarde is, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor anderen. Ik weet wat de ander kan helpen om verder te gaan, wat kan helpen om ook verder te groeien, sterker te worden. Die wetenschap, dat gevoel, maakt mijn rugzak alleen maar nog lichter, nog beter te dragen.